ಚಿಗುರು

ದೀಪಾರತಿ.... ಕವನ ಸಂಕಲನ- ನಿತ್ಯೋತ್ಸವ. ------------------------------------------- ನೀನುರಿಸಿದ ಹೊಂಬೆಳಕಿನ ಕಿಡಿ ಅರಳಿದೆ ಇಲ್ಲಿ, ಕುಡಿ ಚಾಚಿದೆ ಇಲ್ಲಿ. ನೀ ಸುರಿಸಿದ ರಸ ತೈಲದ ಗುಡಿ ಹಾರಿದೆ ಇಲ್ಲಿ; ಗುಡಿ ಮೀರಿದೆ ಇಲ್ಲಿ. ನೀ ಬಿತ್ತಿದ ದಯೆ ಹಬ್ಬಿದೆ ಮನು ಸಂತತಿಯಲ್ಲಿ, ಜನ ಸಮ್ಮತಿಯಲ್ಲಿ; ನೀನೆತ್ತಿದ ತನು ಸಾಗಿದೆ ಭಾವೋನ್ನತಿಯಲ್ಲಿ, ನವ ಸದ್ಗತಿಯಲ್ಲಿ. ನಿನ್ನದೆ ನೆಲೆ, ನಿನ್ನದೆ ಮನೆ; ನಿನ್ನೆದೆಯೊ ಉದಾರ; ನಾನೂಳಿಗಕಿರುವಲ್ಪನು- ನೀ ವಾರಸುದಾರ. ಬೆಳೆಬೆಳೆಯಲಿ ನಿನ್ನದೆ ಘನ ಮಹಿಮಾಂಕುರ ಒಳಗೆ; ಬೆಳಬೆಳಗಲಿ ಬಿರುದಾವಳಿ, ನಾಮಾಂಕಿತ ಹಲಗೆ. -ಕೆ ಎಸ್ ನಿಸಾರ್ ಅಹಮದ್.  

ಅವ್ವ...  ನನ್ನವ್ವ ಫಲವತ್ತಾದ ಕಪ್ಪು ಮಣ್ಣು ಅಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಪತ್ರದ ಹರವು, ಬಿಳಿಯ ಹೂ ಹಬ್ಬ; ಸುಟ್ಟಷ್ಟು ಕಸುವು, ನೊಂದಷ್ಟು ಹೂ ಹಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳೊದ್ದರೆ ಅವಳ ಅಂಗಾಂಗ ಪುಲಕ; ಹೊತ್ತ ಬುಟ್ಟಿಯ ಇಟ್ಟು ನರಳಿ ಎವೆ ಮುಚ್ಚಿದಳು ತೆರೆಯದಂತೆ. ಪಲ್ಲ ಜೋಳವ ಎತ್ತಿ ಅಪ್ಪನ್ನ ಮೆಚ್ಚಿಸಿ ತೋಳಬಂದಿಯ ಗೆದ್ದು, ಹೆಂಟೆಗೊಂದು ಮೊಗೆ ನೀರು ಹಿಗ್ಗಿ; ಮೆಣಸು, ಅವರೆ, ಜೋಳ, ತೊಗರಿಯ ಹೊಲವ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತು, ಹೂವಲ್ಲಿ ಹೂವಾಗಿ ಕಾಯಲ್ಲಿ ಕಾಯಾಗಿ ಹೆಸರು ಗದ್ದೆಯ ನೋಡಿಕೊಂಡು, ಯೌವನವ ಕಳೆದವಳು ಚಿಂದಿಯ ಸೀರೆ ಉಟ್ಟುಕೊಂಡು. ಸತ್ತಳು ಈಕೆ: ಬಾಗು ಬೆನ್ನಿನ ಮುದುಕಿಗೆಷ್ಟು ಪ್ರಾಯ? ಎಷ್ಟುಗಾದಿಯ ಚಂದ್ರ, ಒಲೆಯೆದುರು ಹೋಳಿಗೆಯ ಸಂಭ್ರಮ? ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಈ ಮುದುಕಿ ಅತ್ತಳು ಕಾಸಿಗೆ, ಕೆಟ್ಟ ಪೈರಿಗೆ, ಸತ್ತ ಕರುವಿಗೆ; ಎಷ್ಟುಸಲ ಹುಡುಕುತ್ತ ಊರೂರು ಅಲೆದಳು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಮುದಿಯ ಎಮ್ಮೆಗೆ? ಸತಿ ಸಾವಿತ್ರಿ, ಜಾನಕಿ, ಉರ್ಮಿಳೆಯಲ್ಲ; ಚರಿತ್ರೆ ಪುಸ್ತಕದ ಶಾಂತ, ಶ್ವೇತ, ಗಂಭೀರೆಯಲ್ಲ; ಗಾಂಧೀಜಿ, ರಾಮಕೃಷ್ಣರ ಸತಿಯರಂತಲ್ಲ; ದೇವರ ಪೂಜಿಸಲಿಲ್ಲ; ಹರಿಕತೆ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ; ಮುತ್ತೈದೆಯಾಗಿ ಕುಂಕುಮ ಕೂಡ ಇಡಲಿಲ್ಲ. ಬನದ ಕರಡಿಯ ಹಾಗೆ ಚಿಕ್ಕಮಕ್ಕಳ ಹೊತ್ತು ಗಂಡನ್ನ ಸಾಕಿದಳು ಕಾಸು ಗಂಟಿಕ್ಕಿದಳು. ನೊಂದ ನಾಯಿಯ ಹಾಗೆ ಬೈದು ಗೊಣಗಿ, ಗುದ್ದಾಡಿದಳು; ಸಣ್ಣತನ, ಕೊಂಕು, ಕೆರೆದಾಟ ಕೋತಿಯ ಹಾ

ಅನಿಕೇತನ ಓ ನನ್ನ ಚೇತನ, ಆಗು ನೀ ಅನಿಕೇತನ! ರೂಪರೂಪಗಳನು ದಾಟಿ, ನಾಮಕೋಟಿಗಳನು ಮೀಟಿ, ಎದೆಯ ಬಿರಿಯೆ ಭಾವದೀಟಿ, ಓ ನನ್ನ ಚೇತನ, ಆಗು ನೀ ಅನಿಕೇತನ! ನೂರು ಮತದ ಹೊಟ್ಟ ತೂರಿ, ಎಲ್ಲ ತತ್ತ್ವದೆಲ್ಲೆ ಮೀರಿ, ನಿರ್ದಿಗನ೦ತವಾಗಿ ಏರಿ, ಓ ನನ್ನ ಚೇತನ, ಆಗು ನೀ ಅನಿಕೇತನ! ಎಲ್ಲಿಯೂ ನಿಲ್ಲದಿರು; ಮನೆಯನೆ೦ದೂ ಕಟ್ಟದಿರು; ಕೊನೆಯನೆ೦ದೂ ಮುಟ್ಟದಿರು; ಓ ಅನ೦ತವಾಗಿರು! ಓ ನನ್ನ ಚೇತನ, ಆಗು ನೀ ಅನಿಕೇತನ! ಅನ೦ತ ತಾನ್ ಅನ೦ತವಾಗಿ ಆಗುತಿಹನೆ ನಿತ್ಯಯೋಗಿ; ಅನ೦ತ ನೀ ಅನ೦ತವಾಗು; ಆಗು, ಆಗು, ಆಗು, ಆಗು, ಓ ನನ್ನ ಚೇತನ, ಆಗು ನೀ ಅನಿಕೇತನ!                             ರಾಷ್ಟ್ರ ಕವಿ ಕುವೆಂಪು

ನೆನೆದವರ ಮನದಲ್ಲಿರುತಿದ್ದ ಮನಸು ಗಾಂಧಿ ಬಜಾರು ಸುಮುಹೂರ್ತ ಮದ್ಯಾಹ್ನ ದ ವೇಳೆ ಕೊನೆಯುಸಿರೆಳೆದ ನಿತ್ಯೋತ್ಸವ ಕವಿ....    *ನಮನಗಳು   *ಎಂಕೆ.ಕೆಂಭಾವಿ*

*ದೇಶಭಕ್ತ ಲೋಫರ್ನನ್ಮಕ್ಳು*  ನಾನು... ಅವನು ಇಬ್ಬರೂ ಚೆಡ್ಡಿ ದೋಸ್ತ್ ಗಳು ಆಗಾಗ ಏನೋ...ಸಾಬ್ರೆ ಅಂತ ಕಿಚಾಯಿಸಿದ್ದೂ ಉಂಟು... ಅದಕ್ ಅವ್ನೇನ್ ಸುಮ್ನ್  ಇರ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ... ಏನ್ಲೇ ಕುರುಬಾ ಅನ್ನೋನು... ಇದು ಬರೀ ಮಾತಿಗಷ್ಟೇ.. ಅವನ್ಯಾವತ್ತೂ ಮುಸಲ್ಮಾನ ಅಂತ ನನಗ್ಯಾವತ್ತೂ ಅನ್ನಿಸಿರ್ಲಿಲ್ಲ ಧರ್ಮಬೇರೆ ಯಾದರೂ ಜೀವ ಒಂದೇ ಎನ್ನುತಿದ್ದೆವೆ... ಅವನಿಗೂ ಹಾಗೇ ಅನಿಸಿರಬೇಕು... ಅವನು ಅಲ್ಲಾನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳ್ ಬೇಕಾದ್ರ ಅಲುಗಾಡದಂಗ್ ಕುಂತ್ ಕೇಳಿನಿ.. ರಾಮನ,ಬಗ್ಗೆ ಧರ್ಮನ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಥೆ ಹೇಳಿದ್ದೀನಿ... ಒಂದು ದಿನ ಸತ್ಯಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟು ಬಿದ್ದ ಹರಿಶ್ಚಂದ್ರನ ಕಥೆ ಕೇಳಿ ತಲ್ಲೀಣಗೊಂಡಿದ್ದ... ಆಗಾಗ ಪೇಪರಿನಲ್ಲಿ ಬರ್ತಿದ್ದ ಹಿಂದೂ ಮುಸ್ಲಿಂ  ಗಲಾಟೆ ಕೇಳಿ  ಇವರ್ಯಾಕ್ ಹಿಂಗ್ ಸಾಯ್ತಾರಾ... ನಮ್ಮಂಗ್ ಇರಾಕ್ ಏನ್ ಧಾಡಿ ಆಗ್ಯಾದ್ ಅನ್ನೋಂವ... ಒಂದು ದಿನ ಇಬ್ಬರೂ  ತೆಂಬಿಗಿ ಇಡ್ಕೊಂಡ್ ಬಯಲಿಗೋದಾಗ ಅಯೋಧ್ಯೆ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡಿದ್ದೆವು...ಆಗ ಕುವೆಂಪು ಹೇಳಿದ ಮಾತು ಮರ್ತ್ ಬಿಟ್ಟಾರ್  ಗುಡಿ, ಚರ್ಚು,ಮಸೀದಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಬನ್ನಿ ಅಂತ ಆ...ಮಹಾನುಭಾವ ಹೆಳಿದ್ರ ಇವ್ರೂ ಅದುಕ್ಕೆ ಒಡ್ದಾಡ್ತಾ...ಇದ್ದಾರೆ ಮಸೀದಿ, ಗುಡಿ,ಎರ್ಡೂ ಕೆಡಿವಿ ಸುಮ್ನ್ ಒಂದ್ ಧವಾಖಾನಿ ಕಟ್ಸಿದ್ರ ಚೊಲೋ ಇರ್ತದ್ ನೋಡ್ಲೇ... ಹೌದು... ಚೊಲೋ... ಎನ್.ಆರ್.ಸಿ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದಾಗಂತೂ ಹುಡುಗ ನೀರಸಗೊಂಡಿದ

ಮೌನ ... ಮೌನ ಎಲ್ಲವನ್ನು ನುಂಗಿ ನೀರು ಕುಡಿದು ಬೋಳಾಯಿಸಿತು... ಚೈತನ್ಯವನ್ನು ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳದ ಮೌನ ಜಡತ್ವ ಹಿಡಿಸಿತು... ಮೌನ... ಗತಕಾಲದ ಭವ್ಯತೆಯನ್ನು ಪಾಳುಬಿದ್ದ ಗುಡಿಯ ಮಾಡಿತು... ಮೌನ... ಶಾಂತಿ ಸೌಹಾರ್ದತೆ ಹಾಳು ಮಾಡಿ ಕೋಮುವಾದದ ಕಿಡಿ ಹಚ್ಚಿತು... ಮೌನ... ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮವ ನಾಶ ಮಾಡಿ ಹೂಂಕರಿಸಿ ನಗುತ್ತಿತ್ತು...  *ಮಾಳಿಂಗರಾಯ.ಕೆಂಭಾವಿ*

ಪ್ರೇಮವೆಂಬ ಮಾಯೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದಾಗ ಹುಚ್ಚಕೂಡಾ ಕವಿಯಾಗುತ್ತಾನೆ... ಹಾಗೆಯೇ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ  ಕವಿಯೂ ಸಹ ಹುಚ್ಚನಾಗುವ ಸಂಭವ ಬಂದರೂ ಬರಬಹುದು...

ಪ್ರೇಮವೆಂಬ ಜ್ಯೋತಿ ನಂದಿ ಹೋದಾಗ ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಸೆರಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಂತೆಯೇ ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆ.